Matka-ośmiornica, czyli o tym, że chcieć to móc.

Po tygodniu bytowania mojego synka na świecie doszłam do wniosku, że bycie mamą dwojga (i zapewne więcej) dzieci to praca na kilka etatów, nawet przy aktywnej pomocy taty. Staś potrzebuje mnie całą dobę, z przerwami na spanie, na szczęście. Zosia również mnie potrzebuje. Mimo, że ma prawie 3,5 roku i jest bardzo rezolutnym dzieckiem, nadal lubi się pieścić, prosząc mnie na przykład żebym ją troszkę pokarmiła. Teraz, kiedy ma młodszego brata tym bardziej nie potrafię jej odmówić. Nie chcę żeby czuła się odtrącona lub "starsza, czyli taka, co ma sobie już ze wszystkim radzić sama". Ona nadal jest małym dzieckiem.

Ostatnio rozmawiałam z moim mężem przy okazji sytuacji, w której musiałam się prawie rozdwoić, tzn. z jednej strony karmić Stasia, a z drugiej czesać Zosię. Stwierdziłam wtedy, że dobrze by było być kobietą-ośmiornicą. Łatwiej byłoby wtedy wszystko ogarnąć.

 Źródło: http://projectbrooklyn.com.au/woman-with-octopus-greeting-card-x-4

Teraz powoli zauważam, że chyba taki twór istnieje. Z każdym dniem człowiek uczy się jak sobie zorganizować czas, żeby starczyło go dla obydwu pociech i męża, ale też na ugotowanie obiadu, zrobienie prania, poprasowanie i posprzątanie w domu. Od razu powiem, że daleko mi do Perfekcyjnej Pani Domu, ale śmiało stwierdzam, że chcieć to móc. Oczywiście bez popadania w jakąś chorą skrajność. Można mieć gorszy dzień od czasu do czasu, ale nie może stać się to wymówką za każdym razem gdy się zwyczajnie ma lenia. Tym bardziej nie zamierzam tego usprawiedliwiać faktem, że mam dziecko. Zwłaszcza, że zawsze twierdziłam, że fakt posiadania dzieci nie ogranicza lecz aktywizuje. Zauważam swoją powolną metamorfozę (codziennie spoglądam w lustro, czy wyrosły mi jakieś dodatkowe macki ;P ) i jestem dumna sama z siebie. Mój mąż chyba też widzi moją przemianę i to dodatkowo mnie motywuje. (Nie powiem ile razy się kłóciliśmy z powodu bałaganu, i to przy jednym dziecku.)

Źródło: http://jasoncantoro.com/Octopuss-woman

Oczywiście każda mama powinna zawsze pamiętać też o sobie samej i swoich potrzebach. O tym, że wciąż jest kobietą. Powinna czasem walnąć pranie czy prasowanie w kąt i pomalować sobie paznokcie albo nałożyć maseczkę. W końcu robota nie zając, nie ucieknie :)

Niemniej jednak, powtarzam, że chcieć to móc. To chyba moje nowe motto, które zastąpiło stare "nic na siłę i wbrew sobie". To drugie do niczego mnie nie zaprowadziło. Kto wie, może teraz znajdę drogę do prawdziwej domowo-rodzinnej harmonii. :)

Pozdrawiam.

Karla.